როდესაც ვიღებთ ტელეფონს, პირველი სიტყვა, რომელსაც ვამბობთ, ჩვეულებრივ არის „ალო“. ეს ხდება ავტომატურად და იშვიათად ვუფიქრდებით, რატომ ვიყენებთ ამ კონკრეტულ სიტყვას. ის თითქმის მთელ მსოფლიოში გასაგებია, თუმცა გამოთქმა შეიძლება განსხვავდებოდეს. მაგალითად, ინგლისურენოვან ქვეყნებში ამბობენ „Hello“, იაპონიაში „Harro“, გერმანიასა და დანიაში – „Hallo“, საქართველოში, თურქეთში, ბულგარეთსა და რუმინეთში – „Alo“, ესპანეთსა და ლათინური ამერიკის ქვეყნებში „Hola“.
მაგრამ რატომ გახდა ეს სიტყვა უნივერსალური?
სიტყვა „ალო“ ტელეფონის გამოგონებისთანავე გამოჩნდა. ალექსანდრე ბელმა, კომუნიკაციის ახალი ფორმის შემქმნელმა, შემოგვთავაზა მისასალმებლად სიტყვა „Ahoy“-ს გამოყენება, რაც ითარგმნება, როგორც „ეი“. სწორედ ეს შეძახილი ჰქონდათ ბრიტანული ფლოტის მეზღვაურებს, როცა გემები ერთმანეთს ხვდებოდა. მაგრამ ეს ვარიანტი არ დამკვიდრდა.
სხვა ფიზიკოსმა და გამომგონებელმა თომას ედისონმა პასუხის კიდევ ერთი ვარიანტი შემოგვთავაზა. მან 1877 წლის 15 აგვისტოს პიტსბურგის ტელეგრაფის კომპანიის პრეზიდენტისადმი მიწერილ წერილში გამოხატა რწმენა, რომ სატელეფონო კომუნიკაციისთვის სიტყვა „Hello“ საუკეთესოა. მალე ამ მისალმების გამოყენება სატელეფონო საუბრებში დაიწყეს.
დიახ, სიტყვა „Hello“, რომელიც დღეს მთელმა მსოფლიომ იცის, ასევე გაჩნდა მე-19 საუკუნის მეორე ნახევარში. იგი თომას ედისონმა გამოიგონა. მეცნიერმა საფუძვლად აიღო შეძახილი „Hullo“, რომელიც ინგლისურ ენაში გამოიყენებოდა გაკვირვების გამოსახატად ან ყურადღების მისაპყრობად.
არსებობს კიდევ ერთი თეორია: სიტყვა „ალო“ მომდინარეობს ფრანგული ენიდან, სადაც „Allô“ ნიშნავს „გამარჯობას“. საინტერესოა, რომ დღეს ბევრი ადამიანი ცვლის „ალოს“ ჩვეულებრივი „გისმენთ“ და „დიახ“ სიტყვებით.
მსოფლიოში არის ქვეყნები, სადაც „ალოს“ ან „Hello“-ს გამოყენება მიღებული არ არის. მაგალითად, თუ იტალიელს დაურეკავთ, დიდი ალბათობით, გაიგონებთ „Pronto“. ეს ნიშნავს, რომ აბონენტი გისმენთ და მზად არის სასაუბროდ. გერმანიაში „Hallo“ გამოიყენება არაფორმალურ ზარებზე საპასუხოდ. თუ ზარი სამსახურს უკავშირდება, გერმანელები ხშირად პასუხობენ „Ја“ (დიახ) და შემდეგ გვარს ასახელებენ.
დატოვეთ კომენტარი